Jak wygląda wiercenie studni hydrologicznych?

Do użytkowego poziomu wodonośnego można uzyskać dostęp na różne sposoby. Metodę wiercenia studni wybiera się po rozpoznaniu lokalnych warunków hydrogeologicznych. Stosowana technologia pracy jest również związana z typem studni, jaka ma powstać — inaczej pracuje się przy konstrukcji studni normalnośrednicowej, a inaczej przy wielkośrednicowej. Wymienione rodzaje studni różnią się między sobą średnicą używanego świdra, zewnętrzną średnicą kolumn rur i prześwitami.

Metody wiercenia studni w różnych warunkach geologicznych

Wiercenie studni może odbywać się na 3 sposoby:

• metodą obrotową z prawym obiegiem płuczki wiertniczej,
• metodą obrotową z odwrotnym obiegiem płuczki wiertniczej wymuszonym podnośnikiem powietrznym,
• metodą udarowo-obrotową z wykorzystaniem młotków wgłębnych.

Cały proces polega na zagłębieniu świdra gryzowego w glebę i usuwaniu powstającego urobku. Jeśli podłoże jest pozbawione skał, często do powstającego otworu wystarczy tłoczyć wodę pod wysokim ciśnieniem i w ten sposób pogłębiać otwór. Jeśli mamy do czynienia z twardym lub porowatym materiałem warto zastosować metodę udarowo-obrotową.

Wiercenie tą metodą odbywa się z użyciem młotka wgłębnego, na którego końcu znajduje się wymienny świder. Całość jest umieszczona na dnie powstającego otworu. Powyżej młotka znajdują się rury płuczkowe, z których wyprowadza się zwierciny. Na powierzchni znajduje się głowica napędowa z wiertnicą oraz sprężarka z wężem, który doprowadza powietrze do urządzenia. W skałach miękkich wyższą szybkość wiercenia uzyskuje się, wykorzystując metodę obrotową. Natomiast w skałach spękanych i twardych wiercenie jest bardziej efektywne, kiedy stosuje się metodę udarowo-obrotową.